فرشتگان روزی از خدا پرسیدند:

بار خدایا توکه بشر را این قدر دوست داری غم را دیگر چرا افریدی؟

خداوند گفت غم را به خاطر خودم افریدم

 چون این مخلوق که خوب می شناسمش تا غمگین نباشد به یاد خالق نمی افتد 

امید همچون خون در روان آدمیست

که اگر نباشد گامی به پیش نمی رود 

و اگر باشد جهانی را دگرگون می سازد

پروانه و عاشق شدم

سر گشته و حیران شدم

در سرزمین عاشقان مهر دل معشوق شدم

سوی دل معشوق شدم

گفتم ز سوز عاشقی سّر دل معشوق شوم

شکستم و ندانستم شکستن سر دل معشوق هاست

سنگینی باری که خدا بر دوش ما می گذارد آنقدر نیست که کمرمان را خرد کند آنقدر است که ما را برای دعا به زانو در اورد

از شبنم عشق خاک ادم گل شد

                                     صد فتنه و شور در جهان حاصل شد

از سرنشتر عشق بر رگ روح زدند

                                     یک قطره فروچکید و نامش دل شد

وکسی می گوید:

              سر خود بالا کن

به بلندا بنگر                به بلندای عظیم

وخودت خواهی دید    

                      و خودت خواهی یافت

                                                 خانه دوست کجاست   

خانه دوست درآن عرش خداست

                               خانه دوست در آن قلب پر از نور خداست

                                   و فقط دوست خداست

سپاس خدایی را که اول است و بی انکه پیش از او اولی باشد

و اخر است بی انکه پس از او اخر باشد

خدایی که هرکس را فزونی داد کاهنده ای را نیروی  کاستن اننه

وهرکس را کاستی داده افزاینده ای را قدرت افزون به ان نیست

پروردگاری که به ایین عدالت کسانی راکه بدی کردند به عمل خرد

و آن هایی را که نیکویی کردند به نیکویی جزا می دهد